Noah Korevaar Uit het archief 12 jun 2020, 10:16

Leestijd: 4 minuten

Overal bekijks: Scott toont zijn unieke GMC 100 Pick-up uit 1954

Scott Davies is een Australiër, maar woont in Nederland en vond zijn Amerikaanse pick-up in Engeland. Het verhaal van zijn GMC.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2018. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

Down Under

Wij hadden vroeger thuis in Australië altijd oude auto’s. Ik herinner me dat we ooit een oude Mini kochten als gezinsauto en dat onderweg naar huis de vloer los begon te laten. Dat was geen probleem, thuis hadden we nog een stuk van een stalen hek staan, dat werd erin gelast.

Zo heb ik het sleutelen ook geleerd. In mijn herinnering was mijn vader altijd met auto’s bezig in de avond. Na het eten mocht ik nog een uurtje helpen, dan stond ik in mijn pyjama de steeksleutels aan te geven. Van die techniek heb ik mijn werk gemaakt; ik werk nu in de Noordzee.

Een maand op, een maand af. Elke maand vloog ik hiernaartoe en was dan een groot gedeelte van die tijd onafgebroken met wat collega’s in een cabine onder water om van daaruit te kunnen werken aan bijvoorbeeld pijpleidingen. Dat heen en weer vliegen was ik beu, dus kocht ik drie jaar geleden hier in Nederland een oud vrachtschip dat ik nu aan het verbouwen ben tot woonhuis.

GMC 100 Pick-up

Ik had natuurlijk ook een auto nodig en dat is deze GMC geworden. De auto is door de vorige eigenaar in Texas gekocht en daarna naar de Valley Gas Speedshop in Londen gebracht. Daar is er enorm veel aan veranderd.

Vanaf de cabine naar achteren zit er een custom chassis onder, om de luchtvering die erop is gezet te laten passen en werken. Het voorstuk met de ophanging, remmen en besturing is een buizenframe dat eigenlijk gemaakt is voor een Chevrolet Camaro. Vandaar dat de wielen wat naar binnen staan. Het is mooi gedaan, er zit echt veel werk in.

Toen ik op zoek was, stonden er twee GMC’s te koop in Engeland, op een kleine afstand van elkaar. Het bedrijf waar deze stond, was bezig met de voorbereidingen voor een autoshow, men wilde bijna voor een week gaan sluiten.

Foto’s, overal foto’s

Ik heb toen in een paar minuten de knoop doorgehakt, heb betaald en ging ermee naar Nederland. Maar na de tank gevuld te hebben kwam er al snel een enorme rookwolk achter de auto aan. In Australië is ‘Ultimate’ alleen benzine, maar in Engeland stond ook Ultimate bij de dieselpomp.

Als ik beter had gekeken, had ik het gezien. Dus moest ik mijn schaamte verbijten en de werkplaats bellen waar ik hem vijf minuten daarvoor had gekocht. Onderweg naar de ferry maakte ik gelijk kennis met een van de dingen waar je met een auto als deze rekening mee moet houden. Echt bij elk stoplicht, elk tankstation en op elke parkeerplaats worden er foto’s van gemaakt.

De basis van deze auto was goed, maar ik heb wel even wat achterstallig onderhoud moeten plegen. Er is een nieuwe Holley-carburateur op gezet, er zijn wat leidingen vervangen, en door die slechte leidingen was het helemaal zwart onder de kap.

Er zit een eerste generatie 327 cubic inch motor in, gekoppeld aan een handgeschakelde viertraps versnellingsbak. Een prima blok, het is niet open geweest, is beresterk en kan flink wat toeren draaien. Dat moet ook wel: de versnellingen van de vierbak zitten dicht op elkaar en de eindoverbrenging is kort.

190 kilometer per uur

Omdat er in Engeland een geldige apk voor was afgegeven, was het niet moeilijk om de GMC hier op kenteken te krijgen. Geparkeerd ligt de auto vrijwel op de grond, maar als de vering in de hoogste stand staat is de bodemspeling echt ruim en zakt hij na een verkeersdrempel ook nauwelijks in. Met het front op normale hoogte en de achterkant wat lager rijdt de auto het best. Ik heb één keer geprobeerd hoe hard hij gaat en 190 km/h aangetikt.

Door de wind werd de koets lager gedrukt en lag de auto nog verrassend goed op de weg. Maar je ziet de naald van de benzinemeter dan dalen. Ik probeer het onderhoud zelf te doen, ik heb een werkplaats aan boord. En als ik naar een andere haven ga, hijs ik de GMC op het voordek.

In Australië doen ze of ze je niet zien als je met een auto als deze onderweg bent, hier laten ze je merken wat ze ervan vinden, opgestoken duimen dus… Als ik op pad ben geweest, probeer ik hem wel altijd met een volle tank weg te zetten zodat ik niet meteen langs de pomp moet als ik instap. Op die manier blijft de glimlach wat langer op mijn gezicht…

Weetjes

GMC pick-up’s zijn zolang ze bestaan vrijwel hetzelfde geweest als de Chevrolet bedrijfswagens. Afhankelijk van het modeljaar was het soms alleen een ander logo en typeplaatje en wat verschillen in uitvoering. GMC’s zijn altijd echte werkpaarden geweest en ook meer op commercieel gebruik gericht geweest dan vergelijkbare Chevrolet-modellen.

De GMC-uitvoering was altijd zeer sober, maar er was optioneel wel luxe leverbaar. In de folder van modeljaar ‘54 vond de potentiële koper extra’s als een ruitensproeier, bumpers, buitenspiegels of een kachel. Ook het ornament op de motorkap van deze auto stond in de optielijst.