Noah Korevaar Uit het archief 25 mrt 2020, 16:47

Leestijd: 5 minuten

Een echte Amsterdammer: de Ford Fairlane 500 (1964) – Uw Garage

Gerard Wallis de Vries houdt van auto’s met werk én een verhaal. Deze Ford Fairlane 500 uit 1964 moest wel op zijn pad komen…

Autoliefhebber ben ik eigenlijk altijd al geweest, maar ik heb een voorliefde voor auto’s uit de jaren vijftig en zestig. Ik rij graag toertochten en rally’s en dan is het belangrijk om goed mee te kunnen komen in het dagelijkse verkeer. Ik neem mijn auto’s ook gerust mee voor een rit naar Frankrijk, de beurs in Reims bijvoorbeeld.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2018. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

Ford Fairlane 500 (1964)

Het werk, het regelen en het uitzoeken en uiteindelijk het op de weg krijgen van een klassieker is voor mij het leukst. Ik heb eigenlijk nog nooit een kant-en-klare auto gekocht. Een vriend heeft me attent gemaakt op deze Ford Fairlane.

De auto stond al zeker twintig jaar in een boerenschuur, ergens in een wei in Noord-Holland. Grotendeels gedemonteerd. Maar de schuur moest leeg, dus de Fairlane moest weg. Hij is in 1964 gebouwd in de Ford-fabriek in Amsterdam en nieuw verkocht in Zaandam.

Jaren later is hij overgegaan van de eerste eigenaar naar een een monteur van de Ford-garage. De eerste eigenaar heeft de auto gekoesterd en heeft er maar heel weinig mee gereden. De monteur kocht de Fairlane met het idee om hem rustig op te knappen en er later van te gaan genieten.

Laag van 25 jaar stof

Toen ik de auto voor het eerst zag, waren de spatbordschermen en de motorkap eraf en zat er een laag van 25 jaar stof en vogelpoep op. De motor was eruit geweest, de remmen waren gereviseerd en er zaten ook vier ongebruikte banden onder.

Kennelijk is het plan geweest om de auto weer als nieuw te maken, maar het is toch anders gelopen. Er zit een triest verhaal achter, uiteindelijk heeft de betreffende monteur het opgegeven, hij wilde er niet meer mee rijden. Er werd mij bij die eerste ontmoeting verteld dat onder die laag vogelpoep een auto zat die maar 60.000 kilometer had gereden.

En dan denk je: ‘dat zal wel’, maar toen ik het portier opentrok dacht ik: wat is dit? Ik zag het interieur van een nieuwe auto! Ik heb de Ford meegenomen en thuis eerst eens flink gewassen. Tijdens het afspoelen bleek al snel dat al die jaren vuiligheid de auto geen goed hadden gedaan, hele stukken plaatwerk waren gewoon kaalgevreten! Verder was de auto wél gaaf en schadevrij.

Hij moest dus opnieuw gespoten worden, maar ik heb zoveel mogelijk alles origineel gehouden. De binnenkant van de portieren en de motorkap bijvoorbeeld zitten nog in de originele lak. De motor bleek goed te zijn, maar alles eromheen is nagekeken en waar nodig vernieuwd.

Bouwpakket

En daarna is de boel weer afgebouwd. Het was een bouwpakket toen hij hier binnenkwam, veel losse delen zaten in dozen. Maar op een kleinigheid na zat alles erbij. Er ontbrak bijvoorbeeld een letter van de merknaam op de motorkap.

Maar via internet is bijna alles nog te koop voor deze auto. Zoals gezegd waren de remmen en banden ‘nieuw’, maar je begrijpt dat ik die ook maar heb vervangen. De motor was ooit gereviseerd en zag er prima uit.

De olie van de motor en de versnellingsbak is een paar keer gespoeld en daarna draaide het blok alsof het gloednieuw was. Drie jaar geleden stond ik in de schuur in de polder en twee jaar geleden is de Fairlane weer op de weg gekomen. Tijdens het rijden kwamen er nog wat kleine dingen aan het licht, maar alle kwaaltjes zijn er nu toch wel uit.

Een Amsterdammer

Dat het een Amsterdammer is, zie je maar aan een paar dingen. Er zitten bijvoorbeeld slingers op in plaats van elektrisch bedienbare portierramen en er zit een Nederlandse handleiding bij. De eerste eigenaar is vermoedelijk in de fabriek geweest, want in de auto lag een boekje dat je bij een fabrieksbezoek kreeg overhandigd.

Het was sowieso een tijdmachine; ik kwam van alles tegen in die auto. Een zo goed als nieuwe bandenspanningsmeter in het originele hoesje, een soort pechlamp die je met een lang snoer kan aansluiten op de aansteker, het originele eerste kentekenbewijs, maar ook allerlei boekjes met aantekeningen over bestemmingen die ze hebben aangedaan.

Zo heb ik gezien dat ze er ooit mee in Frankrijk zijn geweest. Er zit een relatief kleine V8-motor in met 260 cubic inch inhoud, 4,3 liter, en dat is een verrassend fel motortje. Het is dus geen karakteristieke, logge, fullsize Amerikaan. Het is een erg fijne auto om in te rijden. Dus ook ik ga er waarschijnlijk nog wel een keertje mee naar Frankrijk!

Toekomstplannen: de brandstofmeter moet nog een keertje gerepareerd worden, ik heb al tweemaal de vlotter in de tank vervangen, maar nog zonder resultaat.

Weetjes

Zo’n 90 jaar geleden opereerde Ford Nederland vanuit Rotterdam. Maar omdat de onderhandelingen met de gemeente Amsterdam over een nieuwe fabriek voor Ford gunstiger verliepen dan met Rotterdam, werd daar uiteindelijk een nieuwe fabriek gebouwd bij de Hembrug, ondanks het feit dat Amsterdam verder van zee ligt.

Een voor die tijd enorm complex en een grote investering. Er werden jarenlang auto’s van Ford Engeland, Duitsland én Amerika in elkaar gezet, maar ook lichte bedrijfswagens en vrachtauto’s. In de jaren zeventig draaide de fabriek steeds slechter en uiteindelijk werd besloten om de assemblage te verplaatsen naar Genk in België. De laatste Ford (Transit) werd er in november 1981 geproduceerd.