Autovisie Nieuws 10 mrt 2015, 12:45

Leestijd: 3 minuten

Happy k-dag

Vergeet Rokjesdag en 21 maart –  de start van de meteorologische lente – al helemaal. Voor de klassiekerliefhebber is k-dag het echte begin van de lente. K-dag? De dag waarop eigenaren massaal vinden dat hun oldtimers weer naar buiten mogen. Afgelopen zondag was het zover.

K-dag is allesbehalve een eenvoudig te bepalen datum. Het gaat namelijk niet alleen om perfect weer, maar ook om de hoeveelheid zoutresten op het wegdek. Vooral dat laatste onderwerp zorgt op fora voor felle discussies. Je hebt de school die vindt dat je niet moet zeuren. Zelfs wanneer de strooiwagen met zijn vernietigende lading een dag eerder nog door de straat ging, moet je gewoon gaan rijden. Droog zout kan geen kwaad toch? En auto’s zijn om te rijden.

Aan de andere kant staan de voorzichtiger geesten zoals ikzelf. Het eerste jaar dat ik mijn klassieker uit de winterslaap mocht halen, was 2013. Ik weet niet of u het nog herinnert, maar in dat  jaar was mei nog redelijk vroeg om de winterbanden te wisselen tegen zomer exemplaren. Het zorgde voor enorme dilemma’s. Ik wilde na maanden niets liever dan rijden in de Alfa die vlak voor kerst met een trailer was bezorgd. Maar dat zout he? Zo goed verhoudt Italiaans plaatwerk uit de seventies zich niet tot pekel.

“Dat is nou het gave aan een klassieker. Rijden wordt weer echt rijden in plaats van je verplaatsen”

Uiteindelijk hield ik het op een middag niet meer uit. Ik trok de Giulia uit de stalling en reed met mijn vader een prachtige ronde door de polder. Corso di Ringvaart doopte pa hem. Het waren onvergetelijke kilometers zoals zovelen zouden worden die ik afgelopen twee jaar met Juul reed. Dat is nou het gave aan een klassieker. Rijden wordt weer echt rijden in plaats van je verplaatsen en daardoor herinner je anders doodgewone ritjes weer. Iets alledaags bijzonder maken, kan het mooier?

Bijna hetzelfde ritueel herhaalde zich afgelopen week. Aan de ene kant was er dat perfecte weerbericht voor zondag. Tegelijkertijd vond ik veel wegdek toch nog akelig wit ogen. Pas toen ik vrijdag een briljant gerestaureerde Healey Sprite zag rijden en zaterdag een Lancia Aurelia waarvoor je vijftien Juultjes zou kunnen kopen, wist ik dat ik moest ophouden met twijfelen. K-dag was here.

Inmiddels zijn mijn vader, die co-ouder is van de Giulia Super, en ik geroutineerd in het wekken uit de winterslaap. We zetten haar altijd netjes gepoetst weg, zoals het hoort met een volle tank en de banden op hogere spanning. Voor haar terugkeer naar de straat is het een kwestie van hoes eraf, banden iets laten leeglopen en de spanning op het elektrisch systeem. Kleine tip: schroef een massaschakelaar op de accu dan is die als het goed gaat niet leeg na de winterstop en beperk je sterk de kans dat je auto in een item van Hart van Nederland over een afgebrande oldtimerstalling eindigt. Hoe dan ook, prik zat in mijn accu. Maar na zoveel maanden zonder benzine in de twee dubbele carburateurs blijft het even spannend. Slaat ze aan of niet?

De eerste paar slagen waren wat hoestend en proestend, maar toen klonk het Nordje alsof het gisteren nog had gedraaid. Onderweg kwamen we een hele serie andere klassiekers tegen. Van een paar bodemplaatgenoten als de Spider en een Junior Zagato tot Kevertjes en een enorme Cadillac. Geen twijfel over mogelijk: het was vandaag echt k-dag.