Commerciële Redactie Gesponsord 18 aug 2025, 08:30

Leestijd: 4 minuten

Een bijzondere route naar vrijheid dankzij CBR en aanpassingsbedrijf Bever

Wie een beperking of chronische aandoening heeft, denkt misschien dat autorijden er nooit meer in zit. Maar dankzij het CBR en aanpassingsbedrijf Bever blijkt dat vaak anders te liggen. Zij helpen veel bestuurders met aangepaste auto’s veilig mobiel te blijven.

Bever in Bodegraven is één van de aanpassingsbedrijven waar het CBR mee samenwerkt. Hier worden aangepaste auto’s gemaakt, volledig afgestemd op de persoonlijke behoeften van bestuurders die iets extra’s nodig hebben. Medewerkers van het CBR beoordelen vervolgens of die bestuurders veilig kunnen rijden met de aanpassingen.

In de hal van Bever zit een 20-jarige vrouw in een rolstoel met gespannen blik aan een ronde tafel. Ze kan vrijwel niets meer bewegen, alleen een deel van haar armen. Auto-aanpasser Michel – ooit als fietsenmaker door zijn baas vriendelijk richting Bever gestuurd omdat hij “te goed” was – besteedde 300 uur aan haar busje. Dat is nu te bedienen met een soort joystick. Vandaag is haar rijtest en samen met haar bloednerveuze moeder is ze naar Bodegraven gekomen. “Het is erg indrukwekkend wat ze hier doen,” zegt haar moeder. “En de mensen van het CBR zijn ook heel betrokken.”

Ook voor de 70-jarige Elmer Veerhoff is het een spannende dag. Hij leeft sinds 1991 met MS, al werd dat pas acht jaar later officieel vastgesteld. “Het begon met een oogzenuwontsteking,” vertelt hij. “Dat was het eerste symptoom. Jaren later kreeg ik een ruggenmergontsteking en dat was het tweede. Toen konden we er niet meer omheen.”

Voet onder pedaal

In eerste instantie raakte Elmer verlamd aan zijn benen, door die ontsteking in zijn rug. “Gelukkig was dat tijdelijk, maar helemaal goed gaat het niet meer. Ik heb altijd last van prikkelende benen, alsof je je elektrische botje stoot, weet je wel?”
Kort geleden werd zijn rijbewijs nog voor drie jaar verlengd. “Maar niet veel later reed ik in mijn auto, gleed mijn voet onder het pedaal en kreeg ik hem met moeite weer op zijn plek. Dat was een schrikmoment. Toen dacht ik: dit moet ik niet meer doen. MS wordt namelijk nooit beter, hè.”

Hij besloot zelf een gezondheidsverklaring af te leggen bij het CBR en op basis daarvan kreeg Elmer een uitnodiging voor een rijtest. “Autorijden is alles voor mij. Het betekent vrijheid, niet afhankelijk zijn van anderen. Mijn vrouw werkt nog, daar kan ik niet altijd een beroep op doen.”
Zijn auto met automatische versnellingsbak is nu aangepast met twee handbedieningen aan het stuur. Eentje voor gas en eentje voor de rem. Bovendien zijn de pedalen opklapbaar, zodat hij er geen last meer van heeft en zijn vrouw ook gewoon in de auto kan rijden.

Op het gemak gesteld door medewerker CBR

“Zeven lessen heb ik hierin gehad”, zegt hij. “Het is natuurlijk ontzettend wennen. Als ik autoreed, ging alles altijd automatisch. Nu moest ik overal over nadenken, het gaat in het begin met de hand allemaal wat meer met schokken, minder vloeiend. Maar het ging al heel snel goed hoor.”
En dat blijkt. Want drie kwartier later vertelt Elmer glunderend dat hij zijn rijtest, onder toezicht van Marco – de deskundige praktische rijgeschiktheid van het CBR – succesvol heeft afgerond. “Ik ben enorm opgelucht. Het is niet zoals een rijexamen. Ze kijken vooral naar wat er eventueel nog moet worden aangepast. Toch voel je wel die spanning. Gelukkig stelde Marco me op m’n gemak.”

Kosten

Niet iedereen die zich meldt bij het CBR kan uiteindelijk (blijven) rijden. Sommige aandoeningen maken autorijden onveilig, ondanks aanpassingen. Ook spelen de kosten van een aangepaste auto een rol. Deze worden vaak, maar niet altijd vergoed. De rijtesten zijn gratis, al moeten kandidaten die niet in eigen auto rijden wel de huur van de testauto betalen.

Goed nieuws is er tenslotte voor de jonge vrouw in de rolstoel. Na haar ritje is de strakke blik ingeruild voor een grote grijns. Zij mag gaan doen wat ze zo graag wil: door de McDrive rijden! Als techneut Michel, die veel tijd in haar busje heeft gestoken, haar ziet glunderen, krijgt hij het bijna te kwaad. “Hier doe je het voor hè”, verzucht hij.